தெ. ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ
தந்திரத்துக்குப் பிந்தைய டி.எஸ்.சேனநாயக்க அரசாங்கத்தால் விவசாயத்தின் பங்கு தெளிவாக உணரப்பட்டது. ‘விவசாய உற்பத்தியை அதிகரிக்க வேண்டும், குறிப்பாக வீட்டில் உற்பத்தி செய்யப்படும் உணவுப் பொருட்களுக்கு மிக முக்கியமான இடம் வழங்கப்படும்’ என்று அரசாங்கம் அறிவித்தது. ஆனால் இந்த நல்ல நோக்கங்களை அரசியல் நலன்கள் மேவின. 1948க்குப் பிறகு உள்நாட்டு விவசாயம் தொடர்பான யு.என்.பியின் உண்மையான போக்கானது அதன் எதிர்கால தேர்தல் வெற்றிகளை உறுதிப்படுத்துவதை நோக்கமாகக் கொண்டிருந்தது.
விவசாய உற்பத்தியை அதிகரிக்க முதன்மையாகத் தேவையானது, மேம்பட்ட விவசாய நுட்பங்கள், சிறந்த விதை நெல் வகைகள், அதிக உரமிடுதல், நடவு செய்தல் மற்றும் விவசாயிகள் மற்றும் அவர்களின் வயல்களின் சிறந்த அமைப்பு ஆகியவற்றின் மூலம் ஏற்கனவே உள்ள நிலத்தில் வினைத்திறனாகப் பயிரிடுதலாகும். நிலச் சீர்திருத்தம், நிலம் கையகப்படுத்தப்படுவதை நிறுத்துதல் மற்றும் நிலமற்ற விவசாயிகளுக்கு நிலத்தை மறுபகிர்வு செய்வது ஆகியவையும் தேவைப்பட்டன. குத்தகை விவசாயிகளுக்குப் பாதுகாப்பு அளித்து, வாடகைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்பதன் மூலம் நில உரிமை முறை சீர்திருத்தம் செய்யப்பட்டது.
கூடுதலாக, நவீன விவசாய முறைகளுக்கு உதாரணமாக, அரசுக்குச் சொந்தமான பண்ணைகளில் பெரிய அளவிலான விவசாயம் அவசியமானது. ஆனால், ஐக்கிய தேசியக் கட்சி அரசாங்கம் தற்போதுள்ள நில உடைமை முறைகள் மற்றும் நிலப்பிரபுக்களின் பாரம்பரிய சிறப்புரிமைகள் மற்றும் அதிகாரங்களில் தலையிட விரும்பவில்லை. மாறாக நாட்டிற்கு பெரும் செலவில் விவசாயிகளிற்கு கொலனித்துவ குடியேற்றங்களைத் திறந்தது. எட்டு ஏக்கர் மற்றும் ஒரு மாடு வைத்திருக்கும் விவசாயிகளின் வகுப்பை உருவாக்குவதே அவர்களின் அறிவிக்கப்பட்ட நோக்கமாக இருந்தது.
1947 தேர்தலில் மார்க்சிய அரசியல் கட்சிகள் மகத்தான வெற்றிகளைப் பெற்று, நகர்ப்புறத் தொழிலாளர்கள் மத்தியில் தங்களை நிலைநிறுத்திக் கொண்டதால், டி.எஸ்.சேனநாயக்கா, கிராமப்புற விவசாயிகளை உருவாக்கி,
ஒரு சில ஏக்கர் நிலம் கொடுத்தால், யூ.என்.பிக்கு விசுவாசமாக இருப்பதன் மூலம் ஒரு எதிர் சக்தியை நிறுவ முயன்றார். விவசாயத்தின் மையப் பிரச்சனையானது வாழ்வாதாரத்திற்காக மட்டும் செய்யப்படும் விவசாயம் மற்றும் வினைத்திறனற்ற நிறுவனங்கள் ஆகியவற்றில் இருந்து எழும் குறைந்த உற்பத்தித்திறன் என்று அடையாளம் காணப்படவில்லை, மாறாக நிலமின்மை மட்டுமே இதற்குக் காரணமாக உள்ளது என்று அடையாளம் காணப்பட்டது.
உலர் வலயக் குடியேற்றக் கொள்கையானது. அதாவது, காடு நிலங்களை மீள்குடியேற்றம் மற்றும் நீர்ப்பாசனம் செய்யக்கூடிய நெல் விவசாயத்திற்காக டி.எஸ்.சேனநாயக்கவால் ஆரம்பிக்கப்பட்டது. அவரது மகன் டட்லி சேனநாயக்க, விவசாய அமைச்சராக இருந்தபோதும், (1948-52) பிரதமராக இருந்தபோதும் (1952-53) தொடரப்பட்டது. சி.பி. டி சில்வா 1956 முதல் 1970 வரை இடையறாது காணி அமைச்சராக இருந்தது இக்கொள்கையை முன்னெடுத்தார். இதன் விளைவாக நாட்டின் வளங்களின் பெரும் அளவு வடிகட்டப்பட்டது மற்றும் சிதைந்த கொலனித்துவ பொருளாதாரம் நிரந்தரமானது. 1948ஆம் ஆண்டில், உழவின் கீழ் இருந்த 900,000 ஏக்கரில் விளைச்சலை ஏக்கருக்கு 50 புஷல்களாக அதிகரிப்பதன் மூலம் உணவில் தன்னிறைவு அடைந்திருக்க முடியும்.
ஆனால், டி.எஸ்.சேனநாயக்கா, உலர் வலயத்தைக் காட்டில் இருந்து மீட்டு, நிலமற்ற மக்களை ஈர வலயத்தில் இருந்து குடியமர்த்தி, அந்தப் பகுதியை ஒரு பரந்த அரிசிக் கிண்ணமாக மாற்றும் பிரமாண்டமான வடிவமைப்பில் வெறித்தனமாக இருந்தார். விவசாயத் துறையானது வறுமையில் வாடும் விவசாயிகளால் நிரம்பியிருந்த நேரத்தில், யு.என்.பி. அரசாங்கத்தின் கொள்கையானது, தேவையான சந்தைப்படுத்தக்கூடிய உபரியை உற்பத்தி செய்வதற்கு நாடு சார்ந்திருக்க வேண்டிய புதிய விவசாயக் குடியேற்றவாசிகளை உருவாக்குவதாக இருந்தது. நாட்டின் உணவுத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யும் உறுதியான “நிலமுள்ளவன் பயிரிடுவான்” என்ற இந்த பழைமையான கனவு நிலப்பிரபுத்துவ கடந்த காலத்திலிருந்து உத்வேகத்தைப் பெற்றது.
இது கொலனித்துவ காலத்தின் 1929 நில ஆணையத்தின் வழக்கற்றுப் போன மற்றும் விஞ்ஞானமற்ற பரிந்துரைகளுக்கு இணக்கமாகவும் இருந்தது. அரிசியை இறக்குமதி செய்வதிலும் பணத்தை மிச்சப்படுத்துவதிலும் உள்ள சிரமங்கள் காரணமாக, நில ஆணையம், சிறிய நிலங்களை வைத்திருக்கும் விவசாயிகளை சுதந்திரமான உரிமையாளர்களாகக் குடியேற்ற கொலனித்துவ திட்டங்களைத் திறக்க வேண்டும் என்று வாதிட்டது.
சுதந்திரத்திற்கு முன்பே, சட்டவாக்க சபையில் விவசாய அமைச்சராக இருந்த சேனநாயக்கா, அதிக செலவில் மற்றும் விவசாய உற்பத்தியில் எந்தவித பாதிப்பும் இல்லாமல் பல விவசாயிகளுக்கான கொலனித்துவ திட்டங்களைத் தொடங்கினார்.
1947களில் ஏற்கெனவே 12 பெரிய உலர் மண்டல கொலனித்துவ குடியிருப்புகள் 30 மில்லியன் ரூபாய்க்கும் அதிகமான செலவில் நிறுவப்பட்டு 3,000 குடியேறிகளைக் கொண்டிருந்தன. எனவே, ஒரு குடியேற்றவாசிக்கு சுமார் 10,000 ரூபா செலவானது. ஈர மண்டலத்தில் பாரம்பரிய குறைந்த உற்பத்தித்திறன் கொண்ட விவசாய முறையானது, அதிக மூலதனச் செலவில் நிறுவப்பட்ட இந்த புதிய கொலனித்துவ திட்டங்களுக்கு மாற்றியமைக்கப்பட்டதால், முதலீட்டின் லாபம் முற்றிலும் குறைவாகவே இருந்தது.1949இல், அரசாங்கம் கல் ஓயா பல்நோக்கு திட்டம் என்ற மிகவும் பிரமாண்டமான திட்டத்தைத் தொடங்கியது. இங்கே 1966இல் சுமார் 12,000 குடும்பங்கள் குடியேற்றப்பட்டன. முதலீடு செய்யப்பட்ட தொகை 910 மில்லியன் இலங்கை ரூபாய்களைத் தாண்டியது.
(இது 1950களில் மொத்த அரசாங்க வருவாக்கு சமமான தொகை). இந்தத் தொகையானது மூலதனம் மற்றும் தொடர்ச்சியான செலவுகளுக்கு இடையே கிட்டத்தட்ட சமமாகப் பிரிக்கப்பட்டது. பிந்தையது சராசரியாக ஆண்டுக்கு 36 மில்லியன் ரூபாய்கள். கல் ஓயா மண்ணில் குறைந்த களிமண் உள்ளடக்கம் உள்ளதாகவும், அதனால் நெற்பயிற் செய்கைக்கு ஏற்றதல்ல என்றும் பின்னர் கண்டறியப்பட்டுள்ளது. மற்ற குடியேற்றப் பகுதிகளை விட நெல் விளைச்சல் கணிசமாகக் குறைந்ததற்கு இதுவும் ஒரு காரணமாகும். கல் ஓயா திட்டமானது 10,000 ஏக்கர் கரும்புச் செய்கையில் 32,000 தொன் சீனியை உற்பத்தி செய்வதற்கும் வழங்கப்பட்டது.
எந்த ஆண்டும் அறுவடை செய்யப்பட்ட மொத்த பரப்பளவு 4,000 ஏக்கரைத் தாண்டவில்லை, சுமார் 5,000 தொன் சீனியையே இது உற்பத்தி செய்கிறது. இங்கும் கல் ஓயா மண் பொருத்தமற்றதாக காணப்பட்டது. 1970இல் கல் ஓயா திட்ட மதிப்பீட்டுக் குழு திட்டத்திற்கான முன்னாள் பிந்தைய நன்மை, செலவு விகிதம் 0.5 என கண்டறிந்தது, வரவை விட மேலதிக செலவு 277 மில்லியன் ரூபாய்க்கும் அதிகமாகும். பூச்சிய வட்டி விகிதத்தில் மூலதனம் கிடைத்திருந்தாலும், திட்டம் பாரிய நட்டத்தை நாட்டுக்கு ஏற்படுத்தும் என்று குழு கவனித்தது.
இப்பகுதியில் குடியேறுவதற்குப் பொருத்தமான மக்கள் குழுக்களைத் தெரிவு செய்ய இத்திட்டங்கள் தவறின. இதன் விளைவாக, நிலமற்ற விவசாயிகள், இயற்கை பேரழிவுகளால் வீடுகளை இழந்த மக்கள், புதிய வாழ்க்கையைத் தேடும் மீனவர்கள், அவரது கிராமத்திலிருந்து நாடுகடத்தப்பட்ட விரும்பத்தகாதவர்கள் மற்றும் பலதரப்பட்ட வகைகளின் கலவையான மக்கள் என வெவ்வேறுபட்ட இனத்தால் சிங்களவராக உள்ள மக்கள் இங்கே குடியேற்றப்பட்டார்கள். இவ்வாறான நடத்தை தேர்தல் நோக்கங்களை மட்டுமே கொண்டிருந்தது.
புதிய விவசாய நிலங்களில் ஒரு சாத்தியமான சமூகத்தை நிறுவுவதற்குத் தேவையான விண்ணப்பதாரர்களின் விவசாயத் திறன்கள் அல்லது பிற திறன்களை மதிப்பிட எந்த முயற்சியும் எடுக்கப்படவில்லை. யூ.என்.பியின் விவசாயிகளின் கொலனித்துவக் கொள்கையானது அக்காலத்தின் தேசிய பொருளாதார முன்னுரிமைகளை முற்றிலும் புறக்கணித்துச் செயல்படுத்தப்பட்டது.
முக்கிய திட்டங்களுக்கு முன், முறையாக மண் ஆய்வு கூட நடத்தப்படவில்லை. உற்பத்தி உபரிகளை உருவாக்குவதை விட, விவசாயிகளின் குடியேற்றங்களை அரசியல் இடையகமாக உருவாக்குவதே ஒரே நோக்கமாக இருந்தது. பொருளாதார யதார்த்தங்கள் மற்றும் சாத்தியக்கூறுகள் பற்றிய போதிய புரிதல் இன்றி, பிரதானமாக சில அரசியல்வாதிகள் மற்றும் நிர்வாகிகளின் விரிவாக்கப்பட்ட அகங்காரங்களைத் திருப்திப்படுத்துவதற்காக, பிரமாண்டமான திட்டங்கள் ஆரம்பிக்கப்பட்டன என்பதை இப்போது பலரும் ஏற்றுக் கொள்கிறார்கள்.
இவ்வகைப்பட்ட பொருளாதாரக் கொள்கையானது நாட்டின் பொருளாதார நலனை விட ஆட்சியாளர்களின் அதிகார நலனையும் அவர்தம் இனவாதத்தையுமே முன்னிறுத்துவதாக இருந்தது. சுதந்திர இலங்கையின் முதலாவது பொருளாதாரக் கொள்கையே கோணலானது. இந்தத் திட்டங்கள் திட்டமிட்டு தமிழர்களை வஞ்சித்தாலும் இத்திட்டங்களை நடைமுறைப்படுத்துவதில் தமிழ் அதிகாரிகள் பொறியியலாளர்களாக, நிர்வாகிகளாக முக்கிய பங்கு வகித்தார்கள் என்பது இன்னொரு முரண்நகை. பொருளாதார நலனை முன்னிறுத்தாத சுதந்திர இலங்கையின் தொடக்கங்கள் இன்றுவரைத் தொடர்கின்றன.
