பொருளாதார நலிவின் முதல் குணங்குறிகள்

தெ. ஞாலசீர்த்திமீநிலங்கோ

1940களின் பிற்பகுதியிலும் 1950களின் பிற்பகுதியிலும் இலங்கையில் நிலவிய இடைக்காலப் பொருளாதார அமைப்பு, தேசிய வருமானத்தை அதிகரிப்பதில் முழுமையாகத் தோல்வியடையாவிட்டாலும், சுதந்திரத்தின் கிடைத்ததின் பலன்களை அறுவடை செய்ய இயலவில்லை.

சுதந்திரத்தின் பின்னரான உண்மையான தனிநபர் வருமானத்தின் உயர்வு முன்னேற்றகரமனதாக இல்லை. இந்தப் போதாமை ஐம்பதுகளில் சிலரால் தெளிவற்ற முறையில் மட்டுமே உணரப்பட்டது. ஆனால், புதிய தசாப்தம், 1960கள் தோன்றிய உடனேயே அது கூர்மையான கவனத்திற்கு வந்தது.

இங்கு இடைநிலைப் பொருளாதாரம் என்று குறிப்பிடப்படுவதன் போதாமைக்கான அடிப்படை ஆதாரம், அனைத்து வகையான இறக்குமதிகளுக்கும் ஒப்பீட்டளவில் திறந்திருக்கும் தீவின் வரலாற்று மரபைப் பராமரிக்க ஒரு உறுதியான முயற்சி மேற்கொள்ளப்பட்டாலும்,  1960-61ஆம் ஆண்டில் நாட்டிற்குள் இறக்குமதிகள் சுதந்திரமாகப் பரவுவதை உடனடியாகக் கைவிட்டு, வெளிநாட்டு வர்த்தகம் மற்றும் கொடுப்பனவுகள் மீது கடுமையான நேரடிக் கட்டுப்பாடுகளை ஏற்படுத்துவது அவசியம் என்று அரசாங்கம் கண்டறிந்தது. 

அவை தொடர்ச்சியான மற்றும் அதிகரித்து வரும் பெரிய அளவிலான கொடுப்பனவுப் பற்றாக்குறைகளின் வடிவத்தை எடுத்தன. இந்த பற்றாக்குறைகள் நடப்புக் கணக்கில் தோன்றியதோடு மட்டுமல்லாமல், மூலதன வரவின் அளவு மிகவும் போதுமானதாக இல்லாததால், அடிப்படை சமநிலையில் அதிகரிக்கும் அளவுகளிலும் தங்களைக் காட்டின.

பற்றாக்குறைகள் முதன்மையாக நாட்டின் திரட்டப்பட்ட வெளிநாட்டு சொத்துக்களை விற்பனை செய்வதன் மூலம் நிதியளிக்கப்பட்டன. ஐம்பதுகள் முழுவதும் கிட்டத்தட்டத் தொடர்ந்து குறைந்து, தசாப்தம் முடியும்போது மறைந்து போகும் நிலையை நெருங்கிய அந்த சொத்துக்களின் அளவு, இந்தப் போக்கு தொடரக்கூடிய கால அளவைக் கட்டுப்படுத்தியது.

அவ்வப்போது வெளிநாட்டு சொத்துக்கள் குறைந்து வருவது குறித்து அதிகாரப்பூர்வ கவனம் செலுத்தப்பட்டது. பல்வேறு தடுப்பு நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட்டன, ஆனால், அவை ஒருபோதும் அலையைத் தடுக்கபோதுமான அளவு வீரியம் கொண்டவை அல்ல. வெளிப்புறப் பற்றாக்குறைகள் மற்றும் குறைந்துவரும் வெளிநாட்டு சொத்துக்கள் இலங்கையின் இடைக்காலப் பொருளாதாரத்தின் தோல்விகளின் வெளிப்படையான அறிகுறிகளாக இருந்தன. 

முதலீட்டிற்கு போதுமான அளவு வளங்களை ஒதுக்க எந்த முறையும் ஒரு போதும் வகுக்கப்படவில்லை என்பது தான்  அடிப்படை பிரச்சினை. தேசிய வளர்ச்சி திட்டமிடல் மூலம் ஒரு சாத்தியமான முதலீட்டுத் திட்டத்தை வகுப்பதிலும், பொது மற்றும் தனியார் முயற்சிகள் மூலம் அதை செயல்படுத்துவதிலும், நிதியளிப்பதிலும் அடிப்படை சிக்கல்கள் இருந்தன, அவை ஒரு போதும் முழுமையாகத் தீர்க்கப்படவில்லை. நிதியளிப்புத் தரப்பில் தோல்விக்கான ஒரு காரணம், நிச்சயமாக, வெளிநாட்டிலிருந்து மூலதன ஓட்டங்கள் குறைவாக இருந்தது. ஆனால், இந்த ஓட்டங்கள் பலவீனமாக இருந்தபோதிலும்,  போதுமான உள்நாட்டு சேமிப்பு போன்ற எதையும் முன்வைக்கத் தவறியது போல, வெற்றிகரமான வளர்ச்சி முறையை அடைவதற்கு அவை பெரிய தடையாக இல்லை.

போதுமான அளவு முதலீட்டிற்கு உள் நிதியைவழங்கத் தவறியது சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி இலங்கையின் இடைக்காலப் பொருளாதாரத்தின் மிகமுக்கியமான குறைபாடாகும்.தனியார் மற்றும் பொதுத்துறை இரண்டிலும், மொத்த வளங்களில் மிகப் பெரிய பங்கு சமகாலச் செலவினங்களுக்காகவும், எதிர்காலத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதற்கு மிகக் குறைந்த பங்கும் ஒதுக்கப்பட்டது.

அடிப்படையான பொருளாதாரப் பிரச்சினைகள் தீர்க்கப்படவில்லை, அறுபதுகளின் தொடக்கத்தில் அவை சுதந்திர இலங்கையின் பொருளாதார அனுபவத்தின் முதல் ஒன்றரை தசாப்தத்தில் இருந்த இடைக்கால பொருளாதாரத்தின் வீழ்ச்சிக்கு வழிவகுத்தன.

1950களில் இலங்கையின் பொருளாதாரத்தின் ஒரு சிறப்பியல்பு மிதமிஞ்சிய நுகர்வாகும். தனியார் மற்றும் பொது நடப்பு செலவினங்கள் இரண்டும் தசாப்தத்தின் பெரும் பகுதி முழுவதும் வேகமாக - பின்னோக்கிப் பார்க்கும்போது, மிகவேகமாக  அதிகரித்தன. அரசாங்கத்தின் அதிகப்படியான நுகர்வுப் போக்குகள், அரசாங்கம் போதுமான அளவு வளங்களை முதலீட்டிற்கு அனுப்புவதைத் தடுத்த காரணிகளில் ஒன்றாகும். 

இலங்கையின் பொருளாதாரத்தின் பார்வையில், வெளிநாடுகளுக்குச் செல்லும் பணப் பரிமாற்றங்கள் இறக்குமதி செய்யப்பட்ட பொருட்களின் நுகர்வுக்குச் சமமானவை, ஏனெனில், சம்பந்தப்பட்ட பணப் பாய்வுகள் இலங்கைக்குள் முதலீட்டிற்குக் கிடைக்காதது மட்டுமல்லாமல், உண்மையில் நாட்டின் மீதான வெளிநாட்டு உரிமை கோரல்களுக்கு கூடுதல்களையும் உருவாக்கின.

1950ஆம் ஆண்டில் இலங்கையின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 82.6 சதவீதம் தீவின் வீடுகளுக்கு செலவழிக்கக்கூடிய வருமானமாக மாறியது. கிட்டத்தட்ட ரூ.3,500,000,000 ஆக இருந்த இந்தத் தொகையில், 90.3 சதவீதம் நுகர்வுக்காக செலவிடப்பட்டது,  கூடுதலாக 2.3 சதவீதம் வெளிநாட்டுப் பரிமாற்றங்களுக்குச் சென்றது, மேலும், 7.5 சதவீதம் மட்டுமே சேமிக்கப்பட்டது. 

1950களின் பத்தாண்டுகளில், தனியார்த் துறை நுகர்வுக்காகவும், வெளிநாடுகளுக்கு மாற்றுவதற்காகவும் அந்நியச் செலாவணி செலவிட்டது என்பது அப்பட்டமான உண்மை, அந்தக் காலகட்டத்தில் பொருளாதார வளர்ச்சி அதற்குக் கிடைத்த செலவழிப்பு வருமானத்திற்கான முழு அதிகரிப்பையும் கிட்டத்தட்ட செலவழித்தது. ஒரு கட்டத்தில் திருப்திகரமாக வளர்ந்து வருவதாகத் தோன்றிய தனிப்பட்ட சேமிப்பு, முற்றிலும் தேக்கமடைந்தது. பத்தாண்டுகளில் மொத்த நுகர்வு சுமார் ரூ. 1,800,000,000 அதிகரித்து, செலவழிப்பு வருமானத்தில் அதன் சதவீத பங்கை சுமார் 90 சதவீதத்திலிருந்து 94ஆக அதிகரித்தது.

தனிப்பட்ட சேமிப்பு பத்தாண்டுகளைச் செலவழிப்பு வருமானத்தில் 7.5 சதவீதத்தில் தொடங்கியது, ஆனால், அது மீண்டும் ஒருபோதும் இவ்வளவு அதிக சதவீதத்தைத் தொடவில்லை. 11 ஆண்டு காலம் முழுவதும் இது சராசரியாக 4.9 சதவீதமாக மட்டுமே இருந்தது. இத்தகைய உயர்ந்த மற்றும் உயரும் நுகர்வு விகிதங்கள் பொருளாதாரத்தின் தொடர்ச்சியான வளர்ச்சிக்கான திறனுக்கு கடுமையான அச்சுறுத்தலை ஏற்படுத்துவதைத் தவிர்க்கமுடியாது.

இந்த அளவுக்கு மீறிய நுகர்வுக்கான காரணங்கள் என்ன? இது விரிவாக ஆராயப்படவேண்டியது. நாடு வழக்கமான வாழ்க்கைத் தரத்தில் அனுபவித்த இரண்டு ஏற்றுமதி ஏற்றங்களின் விளைவு ஒரு காரணம். 1950-51 மற்றும் 
1955ஆம் ஆண்டுகளின் ஏற்றங்கள் மொத்த நுகர்வு செலவினங்களில் ஒரு வகையான மீளமுடியாத விளைவை ஏற்படுத்தியதாகத் தெரிகிறது. 

1950-51இல் மொத்தத் தேசிய உற்பத்தியின் வலுவான எழுச்சியைத் தொடர்ந்து நுகர்வும் அதே அளவு வலுவான உயர்ந்தது. 1952ஆம் ஆண்டில், ஏற்றுமதி ஏற்றம் திடீரென முடிவுக்கு வந்தபோது, அதன் விளைவாக மொத்தத் தேசிய உற்பத்தி மற்றும் செலவழிப்பு வருமானம் வீழ்ச்சியடைந்தது, நுகர்வு இன்னும் 
உயர்ந்து கொண்டே இருந்தது; நுகர்வு விகிதம் கூர்மையாக அதிகரித்தது.

ஒப்பீட்டளவில் ஈர்க்க முடியாத ஏற்றுமதி ஆண்டுகளில்,  1953 மற்றும் 1954ஆம் ஆண்டுகளில், நுகர்வு அதன் உயர்ந்த ஏற்றத்திற்குப் பிந்தைய மட்டத்தில் மிகவும் நிலையானதாக இருந்தது. நுகர்வு விகிதங்கள் 1950-51இல் இருந்ததை விட அதிகமாகவே இருந்தன. உண்மையில், 1954 அளவில், மொத்த நுகர்வு மற்றும் நுகர்வுக்கும் செலவழிப்பு வருமானத்திற்கும் இடையிலான விகிதம் சிறிது குறைந்ததால், வேகம் தளரத் தொடங்கியது.

கொரியப் போருக்குப் பிந்தைய காலப்பகுதியில் முற்றிலும் மறைந்துவிட்ட வீட்டு சேமிப்பு, மிகவும் சாதாரண நிலையை மீண்டும் பெறத் தொடங்கியது.
பின்னர் ஐம்பதுகளின் இரண்டாவது ஏற்றுமதி ஏற்றம்,  1955இல் தேயிலையின் விலையேற்றத்துடன் வந்தது. மீண்டும் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி மற்றும் செலவழிப்பு வருமானம் மேல் நோக்கி உயர்ந்தது, நுகர்வு,  இந்தமுறை குறுகிய காலதாமதத்துடன், அதைத் தொடர்ந்து வந்தது. இரண்டாவது ஏற்றம் முதல் ஏற்றத்தை விடச் சிறியது மற்றும் குறுகியகாலமே நீடித்தது. 

ஆனால், மீண்டும் நுகர்வு அதன் புதிய, உயர்ந்த, ஏற்றத்தால் ஈர்க்கப்பட்ட மட்டத்திலிருந்து மிகக் குறைவாகவே சரிந்தது. 1955க்குப் பிறகு ஏற்றுமதி ஏற்றங்கள் எதுவும் இல்லை, ஆனால் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி மற்றும் செலவழிப்பு வருமானம் நிலையான மற்றும் மிகவும் விரைவான விகிதத்தில் வளர்ந்தது.

தசாப்தத்தின் தொடக்கத்தில் இருந்ததைப் போலவே, நுகர்வு செலவழிப்பு வருமானத்தின் முழு அதிகரிப்பையும் உறிஞ்சியது. இந்த நேரத்தில் நாட்டின் நுகர்வு தர நிலைகள் நம்பத்தகாத உயர் மட்டத்தில் நிர்ணயிக்கப்பட்டுள்ளன என்பது தெளிவாகத் தொடங்கியது. இலங்கையின் மக்கள் தொகையின் விரைவான அதிகரிப்பு ஒவ்வொரு ஆண்டும் மொத்த நுகர்வு செலவினங்களைத் தொடர்ந்து அதிகரித்தது, மேலும் சிலகாரணிகளும் அவற்றின் பங்களிப்பைச் செய்தன. அதை அடுத்த கட்டுரையில் நோக்கலாம்.