பொன்னான வாய்ப்பு பயன்படுமா?

லக்ஸ்மன்

இலங்கையின் ஜனாதிபதிகளாக இருந்தவர்களும், ஆட்சிகளை நடத்திய அரசாங்கங்களும் தங்களுடைய அரசியல்களையே இதுவரை காலமும் செய்து வந்திருக்கின்றனர். ஆனால், அவர்கள் நாட்டுக்கான, மக்களுக்கான அரசியலை செய்திருக்கவில்லை என்பது வெளிப்படையானது. அதன் பயனே  தேசிய மக்கள் சக்தி நாட்டைக் கைப்பற்றியமைக்குச் சாட்சி.

பொன்னான சந்தர்ப்பங்கள் தவறவிடப்படுவது வரலாற்றில் பல்வேறு அழிவுகளுக்கும், கொடூரங்களுக்கும் வழிவகுத்திருக்கிறது என்பதே உண்மை. இலங்கையில் புரையோடிப்போன இனப்பிரச்சினைக்கான தீர்வை வழங்குவதற்கும் மகிழ்ச்சியானதும் வளம் பெருகுவதுமான நாட்டைக் கட்டியெழுப்புவதற்கான சந்தர்ப்பங்கள்  பல தடவைகளில் ஏற்பட்டிருந்தன. 

அப்போதெல்லாம், பெரும்பான்மை மக்கள் மாத்திரமல்ல  சிறுபான்மைகளாகக் கணிக்கப்படுகின்ற தமிழ், முஸ்லிம்  மக்களும் பங்குபற்றி இருக்கக்கூடிய சந்தர்ப்பங்கள் பல தடவைகளில் ஏற்பட்டிருந்தன.

தவறுகள் பல விடபட்டிருந்தாலும்,  இலங்கையில் சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்க ஆட்சியின் போது, முதலாவது குடியரசு அரசியலமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது. அடுத்து, தனக்கான அதிகாரத்தைத் தக்கவைத்துக் கொள்வதற்காக முன்னாள் ஜனாதிபதி ஜே.ஆர்.ஜெயவர்த்தன குடியரசு அரசியலமைப்பைத் திருத்திக் கொண்டார். இருந்தாலும், இந்தியாவுடன் இணைந்து ஒப்பந்தம் ஒன்றை ஏற்படுத்தி, 13ஆவது திருத்தத்தைக் கொண்டு வந்து மாகாண சபைகளின் ஊடாக அதிகாரங்களைப் பரவலாக்க முயற்சி எடுத்திருந்தார்.

அடுத்தது சமாதான புறாவாகத் தமிழ் மக்களால் பார்க்கப்பட்ட முன்னாள் ஜனாதிபதி சந்திரிகா பண்டாரநாயக்க குமாரதுங்கவின் ஆட்சிக் காலமாகும்.

அக்காலத்தில் இடைக்கால நிர்வாக சபை உடனான தீர்வு கொண்டுவரப்பட்டுக் கிழித்தும் எறியப்பட்டிருந்தது. பின்னர் 2009இல் முள்ளிவாய்க்காலுடன் யுத்தம் மௌனிக்கச் செய்யப்பட்டு அதன் பின்னர் உருவான முன்னாள் ஜனாதிபதி மகிந்த ராஜபக்‌ஷவின் ஆட்சிக் காலம், சிங்கள மக்கள் அவரை மகாராஜாவாகப் பார்த்த காலம். அன்று மகிந்த ராஜபக்‌ஷ நினைத்திருந்தால் சிங்கள மக்களின் வாயை அடைத்து தமிழ் மக்களுக்குத் தீர்வினை கொடுத்திருக்கலாம். ஆனால், அது நடை பெற்றிருக்கவில்லை. தவறவிடப்பட்டிருந்தது.

அதேபோன்று, மாற்றம் என்ற தோரணையில் பெரும்பாலான தமிழ் மக்களும் வாக்களித்து தேசிய மக்கள் சக்தியின் ஜனாதிபதியையும், புதிய அரசாங்கத்தையும் உருவாக்கியிருக்கின்ற காலம் இப்போது ஏற்பட்டு இருக்கிறது. 

இக்காலத்திலேனும் தமிழ் மக்களுக்கான, அவர்கள் எதிர்பார்க்கின்ற சுயநிர்ணய உரிமையுடன் கூடிய சுதந்திரம் வழங்கப்படவில்லை. ஆனால், இனி எந்த ஒரு காலத்திலும் வழங்கப்படப் போவதில்லை என்பதே நிச்சயமானது. 

அது சிங்கள பெரும்பான்மை மனோநிலையின் பயனே என்று தமிழர்கள் எண்ணிக்கொள்ள வேண்டியதுதான்.
இலங்கையின் அரசியல் வரலாறானது மேலாதிக்கத்தினாலும், விட்டுக் கொடுப்பின்மையினாலும் பரஸ்பர சந்தேகங்களும் வரையப்பட்டிருக்கிறது என்பதற்கு மாற்றுக்கருத்திருக்கக்கூடாது.

ஈழத் தமிழர்களின் அரசியல் வரலாற்றில் தமிழ்த் தேசியப் பிரச்சினைக்கான அரசியல் தீர்வு தமிழரின் அடிப்படை உரிமையான சுயநிர்ணய உரிமையை மீறுவதாக அமைய முடியாது என்பதே அனைவருடைய கோரிக்கையாகும். ஆனால், அதனைப் பெற்றுக் கொள்வதற்காக நடந்து  வருகின்ற பிரயத்தனங்கள் பயனற்றுப் போனதே வரலாறு.

1947இல் கொண்டுவரப்பட்ட சோல்பரி அரசியலமைப்பு ஈழத் தமிழர்களின் ஆணையைக் கொண்டிருக்கவில்லை. ஆனாலும், இது குறைந்தபட்ச  பாதுகாப்பு மற்றும் பாதுகாப்பு விதியை (பிரிவு 29) தமிழர்களுக்கு வழங்கியிருந்தது. இந்த அரசியலமைப்பால் வழங்கப்படும் பாதுகாப்புக்கள் மீறப்பட்டால், ஐக்கிய இராச்சியத்தின் கோமறைமன்றில் மேன்முறையீடு செய்யும் வாய்ப்பு இருந்தது.

1972ஆம் ஆண்டு அரசியலமைப்பு மூலம் பிரித்தானிய முடி அரசுடனான உறவுகளைத் துண்டித்ததோடு, இங்கிலாந்தில் உள்ள கோமறை மன்றில் மேல்முறையீடு செய்யும் தமிழ் மக்களின் உரிமை பறிக்கப்பட்டது. 1972 அரசியலமைப்பில் திருத்தங்கள் மேற்கொள்ளப்பட்டே  1978இல்  இரண்டாவது அரசியலமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது. 

 இந்த இரண்டு அரசியலமைப்புகளுமே தமிழ் மக்களின் பங்களிப்பு இல்லாமலேயே உருவாக்கப்பட்ட வைகளாகும். அதன் பின்னர் இந்த அரசியலமைப்பு 22 திருத்தங்களைக் கண்டிருக்கிறது. இருந்தாலும் 13 தவிர, இவை எதுவும் தமிழ் மக்களுடைய அரசியலுரிமைக்கானதாக அமைந்திருக்கவில்லை.

மாறி மாறி இந்த நாட்டை ஆண்ட அரசாங்கங்கள் தங்களது தேவைக்காக அரசியலமைப்பில் மாற்றங்களைக் கொண்டு வருகின்றார்கள்.  

 இந்த அரசியலமைப்பில் 45 வருட காலத்தில் 2ஆவது திருத்தம் முன்னாள் மட்டக்களப்பு மாவட்ட பாராளுமன்ற உறுப்பினர் இராஜதுரையை அரச தரப்பிற்குள் கொண்டு வருவதற்காகக்  கட்சி மாறும் உறுப்பினர்களுடைய உறுப்புரிமையை பாதுகாப்பதாக இருந்தது. 3ஆவது திருத்தம் ஒரு ஜனாதிபதி ஆறு வருடங்கள் ஆட்சியில் இருக்கலாம் என்பதை மாற்றி அவரது ஆட்சிக் காலத்திலே நான்கு வருடத்தினுள்  தேர்தலை நடத்தலாம் என்பதாகக்  கொண்டு வரப்பட்டிருந்தது.

6ஆவது திருத்தம் தமிழர்களின் அடிப்படையான கோரிக்கையை வலுவிழக்கச் செய்வதற்கு, அப்போதைய தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியின் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களாக வந்தவர்களைச் சபையிலிருந்து வெளியேற்றும் வகையில் ஏற்படுத்தப்பட்டது. 

 18ஆவது திருத்தம் மகிந்த ராஜபக்‌ஷவின் அதிகாரத்தைப் பலப்படுத்தக் கொண்டு வரப்பட்டது. 19ஆவது திருத்தம் ராஜபக்‌ஷ குடும்பத்தை மையப்படுத்தி அவர்களை அரசியலில் இருந்து ஒதுக்குவதற்காக ஏற்படுத்தப்பட்டது. 20ஆவது திருத்தம் மீண்டும் கோட்டபாய ராஜபக்‌ஷவின் அதிகார வெறிக்கு உரமூட்டி இருந்தது.

ஒரு நாட்டின் அரசியலமைப்பில் மாற்றமோ, திருத்தமோ ஏற்படுத்தப்படக் கூடாது என்று எந்த யதார்த்தமும் இல்லையானாலும், இலங்கையின் அரசியலமைப்பில்  கொண்டுவரப்பட்டுள்ள திருத்தங்கள் எதுவுமே நாட்டு நலனில் அக்கறையற்று  ஒரு சிலரது, ஒரு சில கட்சிகளது விருப்பங்களை நிறைவேற்றுவதற்காகத் தான் கொண்டு வரப்படுகின்றன என்பதே இலங்கையின் யதார்த்தமாக இருந்திருக்கிறது.

13ஆவது திருத்தச் சட்டம் ஒன்றுதான் இலங்கையில் மக்களின் பிரச்சினைகளை ஓரளவேனும் தீர்ப்பதற்காகக் கொண்டு வரப்பட்ட சட்டமாக இருந்தது. அதனைத் தமிழர்கள் முழுமையாக ஏற்றுக்கொள்ளாவிட்டாலும், அவ்வாறு இனப்பிரச்சினையைத் தீர்ப்பதற்கான ஆரம்பப் புள்ளியாக இருக்கட்டும் என்ற வகையிலேயே நடந்து கொண்டனர். ஆனால், அரசாங்கம் அச்சட்டத்தின் மூலமான அதிகாரங்களை வழங்குவதனை விடுத்து ஆளுநர்கள் மூலமாகவும் பாராளுமன்றத்தின் மூலமும் அதிகாரங்களைப் பறிப்பதிலும் அடக்குவதிலும் குறியாக இருந்து வந்தன. அந்த வகையில் அரசியலமைப்பினை மீறியும் செயல்பட்டுள்ளன.

இன, மத, மொழி, பேதமின்றி கட்சி அரசியல் பேதமின்றி நாடாக ஒன்றிணைய வேண்டும் என்ற தொனியுடன் செயல்பட முனையும் தேசிய மக்கள் சக்தி அரசாங்கமானது  உருவாகவுள்ள புதிய அரசியலமைப்பின் ஊடாக  புரையோடிப் போயுள்ள இனப் பிரச்சினைக்குத் தமிழர்களின் அரசியல் அபிலாசைகளைப் பூர்த்தி செய்யக் கூடிய ஒரு தீர்வை முன்வைக்க வேண்டும்.

வீர வசனங்களும், கொக்கரிப்புகளும் அரசியலில் சாதாரணம் என்றாலும், ஐ.நா. மனித உரிமைகள் பேரவையின் தீர்மானங்களை ஏற்க மறுப்பதும், போர்க்குற்றவாளிகளுக்கான தண்டனை விடயத்தினைப் புறந்தள்ளுவது சிங்கள மக்களை கைக்குள் வைத்துக்கொள்வதற்காகவா என்று 

கேள்வி எழுப்பப்படாதபடி இருக்க வேண்டும். அதை விடுத்து சிங்களப் பெரும்பான்மை மக்களை சமாதானப்படுத்துகின்ற, ஆறுதல் படுத்துகின்ற வகையிலான முன்னெடுப்புக்கள் மேற்கொள்ளப்படுமானால் கடந்த காலங்களில் சமாதான புறாவை நம்பி ஏமாந்த கதையே தமிழர்களுக்கு ஏற்படும்.

இந்திய இலங்கை ஒப்பந்தம், 13ஆவது திருத்தம், மாகாண சபை முறைமை எல்லாமே இந்தியாவினது இணைவுடன் கொண்டுவரப்பட்டாலும், ஒரு நாடு என்று வகையில் அது இலங்கையினுடைய முடிவு என்கிற இராஜதந்திர நிலைப்பாட்டுடன் இருக்கின்ற இந்தியா, 13ஆவது திருத்தச் சட்டத்தை முழு அதிகாரத்துடன் நிறைவேற்றுதல், மாகாண சபைத் 
தேர்தலை நடத்துவது தொடர்பில்,  இந்தியா ஜனாதிபதித் தேர்தலை  ஜனாதிபதி அனுரகுமார திசாநாயக்க எதிர்கொள்வதற்கு முன்னே அவரிடம் டெல்லிக்கு அழைத்துக் கூறியிருந்தது. 

 இப்போது அவர் ஜனாதிபதி. இருந்தாலும் சீனா தற்போது நாட்டுக்குள் ஆதிக்கம் செலுத்தும் சக்தியாக மாறிக் கொண்டிருக்கிறது. இதற்குப் போட்டியாக இந்தியாவும் பல்வேறு வேலைத்திட்டங்களையும் முன்னெடுத்து வருகிறது.

எது எவ்வாறாயினும், புதிய அரசியலமைப்புக்கான வேலைகள்  அவசர அவசரமாக நாட்டுக்குள் நடைபெற்று விடப்போவதில்லை என்றாலும், இப்போது கிடைத்திருக்கின்ற பொன்னான வாய்ப்பை பயன்படுத்துவது, வீணே விட்டுவிடுவதும் அரசாங்க இயக்கத்தின் கையிலேயே உள்ளது  என்பது மாத்திரம் கள யதார்த்தமாகும்.

பொன்னான வாய்ப்பினைப்  பயன்படுத்தி சிங்கள மக்களும் ஆதரிக்கின்ற, தமிழ் மக்கள் ஏற்றுக் கnhள்கின்றதான தமிழ் மக்களின் ஒப்புதலுடனான அரசியலமைப்பொன்று உருவாக்கப்படுமானால் அது அந்த வாய்ப்பினைப் பயன்படுத்தியதாக அமையும். விடுத்து ஒற்றையாட்சியும், மொழி, மத முன்னுரிமையுடன் அரசியலமைப்பு உருவாகுமானால் அது வீணான முயற்சியே அன்றி வேறில்லை. 

12.09.2024