தமிழ்த் தேசிய அரசியலின் எதிர்நிலைப்பாடு

லக்ஸ்மன் 

வடக்குக் கிழக்குத் தமிழ் மக்களின் தமிழ்த் தேசிய அரசியல் மக்கள் விடுதலை முன்னணி (ஜே.வி.பி) - தேசிய மக்கள் சக்தியின் மாற்றம் எனும் அலையில் அடிபட்டுப் போனதைப் பற்றி இன்னமும் சிந்திக்காத தமிழ்த் தேசிய அரசியல் கட்சியினர் இப்போதும் தமது வெறுப்புணர்வுகளையும், வெப்புசாரங்களையும் கோப தாபங்களையும், இறுமாப்புகளையும், வெட்டுக்குத்துக்களையுமே வெளிப்படுத்திவருகின்றனர். இது தமிழர்களின் அபிலாசை நிறைவேற்றத்துக்கு எதிரான நிலைமையையே மேலும் வலுப்படுத்தும் என்பதனை மறந்தும் விடுகிறார்கள். 

கடந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் வடக்கு கிழக்கில் ஆயுத யுத்தம் ஆரம்பித்த காலம்முதல் தம்மையும் தம்முடைய எதிர்காலத்தையும் மக்களுக்காகவும் தமிழர் தேசத்துக்காகவும் அர்ப்பணித்து தம்முடைய எதிர்காலங்களையே வீணாக்கிக் கொண்ட, ஆயுத இயக்கங்களின் அரசியல் கட்சிகளும் அவர்களை ஆயுதப் போராட்டத்துக்குள் கொண்டுவருவதற்குக் காரணமாக இருந்த கட்சியினரும் எதிர் எதிர் அணிகளாக நின்றனர். 

இந்தக் களத்தில் மக்கள் ஆயுதக் களத்துக்குள் கொண்டுவந்தவர்களுக்கு முன்னுரிமை வழங்கியிருக்கின்றனர்.

அதுவும் தேசியத்துக்காக முன்னுரிமை கொடுக்கும் கிழக்கு தங்களது பங்கினை முழுக்கச் செய்திருக்கிறது என்றே சொல்லவேண்டும். மறுபுறம் வடக்கு சற்று வித்தியாசமாக தேசிய மக்கள் சக்தியின் அலையில் அடிபட்டு பெரும்பான்மையானவர்களையும் தங்களுடைய மகிழ்ச்சியை அனுபவிப்பதற்காக ஒருவரையும் கொண்டு வந்திருக்கின்றனர்.

இதில் அவர்கள் ஏன் இவ்வாறான முடிவொன்றினை எடுத்துக் கொண்டார்கள் என்பதற்கான சரியான பதில்கள் இதுவரை தெரியவில்லை. இருந்தாலும் தமிழ்த் தேசிய அரசியல் மீதான வெறுப்பு, சலிப்பு, இயலாமை போன்ற பல காரணங்கள் இருப்பதாகக் கொள்ள முடியும்.

இவ்வாறான நிலையில், சனிக்கிழமை நடைபெற்ற இலங்கைத் தமிழரசுக் கட்சியின் மத்திய குழு கூட்டத்தின் பின்னர் ஊடகங்களுக்கு கருத்து தெரிவித்திருக்கும்  முன்னாள் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் எம்.ஏ.சுமந்திரன் “கட்சிக்கு எதிராக போட்டியிட்டவர்களை உடனடியாக கட்சியிலிருந்து நீக்குவதற்கு பொதுச் செயலாளருக்கு அதிகாரம் இருக்கிறது என மத்திய குழு ஏற்றுக் கொண்டிருக்கின்றது. அதனை பொதுச்செயலாளர் எதிர்வரும் நாட்களில் செய்வார்.

வேறு சிலர் கட்சிக்கும், கட்சியினுடைய வேட்பாளருக்கு எதிராகவும் செயற்பட்டமை தொடர்பிலும் ஒழுக்காற்று நடவடிக்கை எடுக்கப்படும். அந்த ஒழுக்காற்று நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் வரை அவர்கள் கட்சியின் செயற்பாடுகளில் இருந்து இடை நிறுத்தப்படுவார்கள் என்று தெரிவித்திருக்கிறார்.

அதே நேரத்தில் நாடாளுமன்ற உறுப்பினரும் தமிழரசுக்கட்சியின் பேச்சாளருமான ஞா.சிறிநேசன் கடந்த தேர்தலில் கட்சியிலிருந்து விலகிச் செயற்பட்டவர்களை கட்சியிலிருந்து நீக்குவது குறித்து ஏகமானதாக தீர்மானிக்கவில்லை என்று தெரிவித்திருக்கிறார். 

இது இவர்களுக்குள் இருக்கின்ற பிரச்சினைகள் தீரவில்லை. மேலும் மேலும் வலுவடைந்துகொண்டிருக்கின்றது என்பதனையே காட்டுகிறது. தங்களுடைய தலைவர் பதவிப்பிரச்சினைக்கே முடிவுகளை எட்டிக் கொள்ளாத கட்சியொன்றையே தமிழர்கள் தம்முடைய அரசியல் நிறைவேற்றத்துக்கான கட்சியாக தொடர்ந்தும் கொண்டிருக்கவேண்டும் என்ற நிலைப்பாடு இலங்கைத் தமிழரசுக்கட்சியிடம் இருக்கிறது என்பது இந்த இடத்தில் கவனிக்கப்படவேண்டும்.

மட்டக்களப்பில் மாத்திரம் 3 ஆசனங்களைப் பெற்றுவிட்ட இறுமாப்பொன்றுடன் தமிழர்களின் அரசியலுக்கான தரப்பாக இலங்கை தமிழரசுக்கட்சியை கொள்ளவேண்டும் என்பதற்கு மாறான நிலைப்பாடும் வடக்கு கிழக்கில் இருக்கிறது என்பதனை அக்கட்சி நினைவில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டியதும் கட்டாயமாகும். இதற்கு தேசிய மக்கள் சக்தி மாத்திரம் காரணமல்ல. 

வடக்கு கிழக்கு தமிழர்களின் அரசியல் அபிலாசைகளை நிறைவேற்றிக் கொள்வதற்கான போராட்டம் ஆரம்பிக்கப்பட்ட காலத்தில் போராட்ட இயக்கங்களிடையே இருந்த ஒற்றுமைச் சீர்குலைவை தமக்குச் சாதகமாக்கிக் கொண்ட அப்போதைய அரசியல் கட்சிகள் தமிழ் மக்களுடைய பிரச்சினையைத் தீர்த்துவைப்பது நாமாக இருக்கவேண்டும் என்ற விடுதலைப்புலிகளின் நிலைப்பாட்டுக்கு ஒத்த நிலைப்பாடு ஒன்றினையே எடுத்திருந்தன.

மற்றும் இந்தியா தமக்கு ஏற்ற நிலையொன்றினை உருவாக்கிக் கொண்டது. அதே நேரத்தில், அண்டை நாடான இலங்கையில் இருக்கின்ற பிரச்சினையை தமக்குச் சாதகமான அரசியலுக்குப் பயன்படுத்திக் கொண்டது. இது இந்தியப் பிரதமர் ராஜீவ் காந்தியின் படுகொலையுடன் மாற்றம் கண்டிருந்தது. விடுதலைப்புpலகளின் அழிவுக்கும் காரணமானது.

போராட்ட இயக்கங்களை ஜனநாயக அரசியலுக்குள் கொண்டுவரும் முயற்சியில் பெரும்பாலான இயக்கங்கள் இந்தியாவால் இழுக்கப்பட்டன. அதுவும் சகோதர இயக்கங்களுக்கு இடையிலான முறுகலை மேலும் வலுவடையச் செய்தது, இது ஒரு வகையிலான தமிழர்களின் போராட்டத்தினை வலுவிழக்கச் செய்வதாகவே இருந்தது. படி நிலைகளாக பல தோல்விகளை தமிழர் போராட்டம் கண்டுகொண்டே வந்தது. 

கடந்த ஜனாதிபதித் தேர்தலுக்கு முன்னரேயே ஜே.வி.பி. – தேசிய மக்கள் சக்தியின் தலைவரை டெல்லிக்கு அழைத்து இந்தியா பேசியது. இதுவும் இந்தியாவின் தோல்வியே. சிறு நாடி பிடிப்புக்காக இந்தியா முயன்றிருந்தாலும் பிள்ளையார் பிடிக்கப்போய் வீணான கதையாக அது மாறி அனுரகுமுhர திசநாயக்க ஜனாதிபதியானார். அடுத்து நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் அவருடைய கட்சி அறுதிப் பெரும்பான்மையுடன் ஆட்சிக்கும் வந்தது. 

அனுரகுமாரவை இந்தியாவுக்கு அழைத்ததன் காரணமாக சிங்கள மக்களிடம் ஏற்பட்ட தேசிய மக்கள் சக்தி மீதான எழுச்சியினை அவதானித்த இந்தியா,  தங்களது பிழையை மறைத்துக் கொள்ள அல்லது சரிசெய்ய ஐக்கிய மக்கள் சக்தியின் ஜனாதிபதி வேட்பாளரை ஆதரிக்கும் முடிவினை எடுத்தது. இந்த முடிவில் இலங்கைத் தமிழரசுக்கட்சி இணங்கிய போதும் ஏனைய தமிழ் அரசியல் தரப்பினர் இணக்கம் கொள்ளவில்லை.  அவர்கள் தமக்கான தனி வழியாக தமிழ்ப் பொது வேட்பாளரை ஜனாதிபதித் தேர்தலில் நிறுத்திக் கொண்டனர்.

அதில் அவர்கள் எதிர்பார்த்தளவுக்கு வாக்கினையும் பெறவில்லை என்பது வேறுகதை. அடுத்து வந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் இலங்கைத் தமிழரசுக்கட்சியின் மேலாதிக்க அடக்குமுறையின் காரணமாக வெளியில் நிறுத்தப்பட்ட கட்சிகள் தனிவழியில் தேர்தலில் போட்டியிட்டவேளை இந்தியா அவர்களைக் கைவிட்டதென்றே சொல்லவேண்டும்.

அதே வழியில் தமிழ் மக்களும் இலங்கைத் தமிழரசுக்கட்சியின் நிலைப்பாட்டினையும் செயற்பாட்டினையும் சரியாக அறிந்து கொள்ளாமல் ஜனநாயக தமிழ்த் தேசியக் கூட்டணியாக இருந்த போராட்ட இயக்கங்களின் அரசியல் கட்சிகளைத் தோற்கடித்தனர். 

அந்தவகையில் இலங்கையின் தேசிய அரசியல் கட்சிகளும் சிங்கள அரசியல்வாதிகளும், அடிப்படைவாதிகளும் எதிர்பார்க்கின்ற போர்க் குணமற்றவர்களையும் வரலாறு அறியாதவர்களையும், பட்டறிவுகளில்லாதவர்களையும் இப்போது தமிழ்த் தேசிய அரசியல்வாதிகளாக (நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் ) மக்கள் களத்திற்குக் கொண்டுவந்திருக்கிறார்கள். இது நீண்டகாலத்தில் நடைபெறாமல் தடுக்கப்பட்ட விடயமே.  

தமிழ்த் தேசிய அரசியலின் ஒற்றுமையைப் பற்றிப் பேசுபவர்களாக போராட்ட இயக்கங்களின் தரப்பாகவே இருந்து வந்திருக்கிறது. தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் உருவாக்கம் அவ்வாறே நடைபெற்றிருந்தது. இப்போதும் ஒற்றுமையைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருப்பவர்களும் அவர்களாகவே இருக்கின்றனர்.

படுகொலை செய்யப்பட்ட சிரேஷ்ட ஊடகவியலாளர் தராக்கி டி.சிவராம், ரெலோ அமைப்பின் தலைவர் செல்வம் அடைக்கலநாதன் போன்றோரே தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் உருவாக்கத்தின் ஆரம்ப முயற்சியில் இருந்தார்கள். இவைகளெல்லாம் மறக்கப்படுகின்ற தமிழ்த் தேசிய அரசியல் புனையப்படுவது தமிழர்களின் அரசியல் பிழையே. 

இலங்கையில் புரையோடிப்போன இனப்பிரச்சினைக்கான தீர்வாக வெறுமனே அரசியலமைப்புத் திருத்தம் தீர்வாக அமைந்துவிடும் என்கிற கருத்துநிலைப்பட ஒருபக்கம் செயற்பாடுகள் முன்னெடுக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.

இருந்தாலும் கடந்த காலத்தில் நடைபெற்ற அரசியலமைப்பு உருவாக்கம் சம்பந்தமான  விடயங்களில் ஒரு இறுதிநிலை எட்டுகின்ற வேளைகளில் நடைபெறுகின்ற எரிப்பு, கிழித்தெறிதல் போன்ற குழப்பங்கள் பட்டறிவுகளாகவே இருக்கின்றன. 

புதிய அரசியலமைப்பு உருவாக்க விடயத்தில் ஆரம்பத்தில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பாக வரைபு உருவாக்கத்தில் பங்களிப்பு செய்திருந்த போதிலும் தனியே தமிழரசுக்கட்சியே மேற்கொண்டது என்றே சுமந்திரன் கருத்துக்களை முன்வைக்க முனைவதும் அதனை ஏனையவர்கள் ஆமோதிக்க முனைவதும் அரசியல் நாகரீகமற்ற செயலாகவே இருக்கிறது எனலாம். 

12.16.2024