சுதந்திர இலங்கையின் அபிவிருத்தித் திட்டமிடல்

தெ.ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ

அபிவிருத்தித் திட்டமிடல் என்பது அடிப்படையில் புதிதாக சுதந்திரம் அடைந்த நாடுகளுக்கு மிகவும் அத்தியாவசியமானது. இரண்டாம் உலகப்போருக்குப் பிந்தைய சுதந்திரமடைந்த நாடுகளில் சோசலிசத்தைத் தழுவிக் கொண்ட நாடுகள் அபிவிருத்தித் திட்டமிடலைச்  சோசலிசப் பொருளாதாரங்களுக்கு ஏற்ற ஒரு கருவியாக வெற்றிகரமாகப் பயன்படுத்தின.

அனேகமான சந்தர்ப்பங்களில்,  ஒரு வெற்றிகரமான புரட்சிக்குப் பிறகு, பொருளாதாரத்தின் அனைத்து உற்பத்தி வளங்களும் அரசு உரிமையின் கீழ் வந்தவுடன், சோசலிச நாடுகள் கொடுக்கப்பட்ட வழிமுறைகளுடன் கொடுக்கப்பட்ட இலக்குகளை அடையவும், உற்பத்தியின் பல்வேறு கிளைகளில் சரியான விகிதத்தை வைத்திருக்கவும் திட்டமிடத் தொடங்கின. இத்தகைய பொருளாதாரங்கள் மக்களின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதற்காக உற்பத்தியைத் திட்டமிடுகின்றன. 

முதலாளித்துவ பொருளாதாரத்தில் சமூக நலன்களோ, மக்கள் நல அரசாசோ சாத்தியமில்லை. ஏனெனில், உற்பத்தி லாபத்தால் மட்டுமே தீர்மானிக்கப்படுகிறது. சுமார் 1950 முதல், முதலாளித்துவ பொருளாதாரங்கள் பொருளாதாரத்தில் உள்ள சிக்கல்களைக் கண்டறிந்து, தனியார் பொருளாதார நிறுவனங்களுக்கு வழிகாட்டுதல்களை வழங்குவதற்காக, முதலில் ஒரு புரட்சியை மேற்கொள்ளாமல் திட்டமிடலை ஏற்றுக்கொண்டன. கொலனித்துவ ஆட்சிக்குப் பிறகு ஆட்சிக்கு வந்த பல புதிய அரசாங்கங்கள் அபிவிருத்தியைத்  துரிதப்படுத்தப் பொருளாதாரத் திட்டமிடலையும் ஏற்றுக்கொண்டன.

வளரும் நாடுகளின் பிரச்சினைகள் வளர்ந்த நாடுகளிலிருந்து வேறுபட்டவை. ஏனெனில், அவை பெரும்பாலும் விவசாயப் பொருளாதாரங்களைக் கொண்டுள்ளன. அங்கு மக்களின் வாழ்க்கைத் தரம் குறைவாக உள்ளது. முதன்மைப் பொருட்களின் ஏற்றுமதிக்கு வெளிநாட்டுச் சந்தைகளைச் சார்ந்திருத்தல், செல்வம் ஒரு சிலரின் கைகளில் குவிதல், வருமானத்தின் சமத்துவமற்ற விநியோகம், வேலையின்மை, வேலைவாய்ப்பு குறைபாடு, ஊட்டச்சத்துக் குறைபாடு, வீட்டு வசதி இல்லாமை போன்றவை இந்நாடுகளின் முக்கிய பிரச்சினையாகும்.

குறைந்த வருமானம் குறைந்த உள்நாட்டு சேமிப்பிற்கு வழிவகுக்கும் என்பதால், தனியார் மூலதனம் வளர்ச்சியின்மையை உடைக்க போதுமானதாக இல்லை. எனவே, சரியான அபிவிருத்திக் கொள்கைகளை உருவாக்குவதன் மூலமும் வளர்ச்சியின்மையை சமாளிக்க வேண்டியவர்கள் வளர்ச்சியின்மை குறைவாக உள்ள நாடுகளின் அரசாங்கங்கள்தான். சுதந்திரத்தின் பின்னர், முதலாளித்துவப் பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்த நாடுகளின் அரசாங்கங்கள் வரிவிதிப்பு மற்றும் உள்நாட்டு மற்றும் வெளிநாட்டுக் கடன்கள் மூலம் பணத்தைத் திரட்டுவதன் ஊடு அபிவிருத்தித் திட்டமிடலைச் செய்ய முனைந்தன.

இலங்கையின் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கான திட்டமிடலின் பொருத்தம் முன்கூட்டியே உணரப்பட்டது, 1948இல் கவர்னர் ஜெனரல் தெளிவுபடுத்தியது போல்: ‘இந்த நாட்டின் எதிர்கால நல்வாழ்வு அதன் வளங்களின் நல்ல வளர்ச்சியைப் பெருமளவில் சார்ந்துள்ளது என்பதை அரசாங்கம் உணர்ந்துள்ளது, மேலும் இந்த திசையில் முதல் படி திட்டமிடல் ஆகும்.”

இலங்கையில், தோட்டத் துறைக்கு வெளியே அதிக திட்டமிடல் இல்லாததும், அதிகரித்து வரும் மக்கள்தொகை அழுத்தமும் திட்டமிடலை ஒரு அவசரத் தேவையாக ஆக்குகின்றன. ஆனால், அரசியல் செயல்முறையின் பலவீனங்கள் இதற்கான வெளிப்படையான தடையாக இருந்தன. இரண்டாம் உலகப் போர்க்காலப் பொருளாதார ஏற்றுமதிகளின் விளைவால் இலங்கைக்கு நல்ல வருமானம் கிடைத்தது. மேலும், ஏற்றுமதி விலைகள் நன்றாக இருந்தன. இது தனியார் நிறுவனங்களையும் குடிசைத் தொழில்களையும் ஊக்குவித்தது. தீவிரமான பொருளாதார திட்டமிடலுக்கான எந்த முயற்சியும் இல்லை.

இலங்கையின் திட்டமிடல் வரலாற்றின் தனித்துவமான அம்சம் என்னவென்றால், சுதந்திரத்தையடுத்த 30 ஆண்டுகளில் பல்வேறு அரசாங்கங்களால் உருவாக்கப்பட்ட வளர்ச்சித் திட்டங்கள் ஏராளமாக உருவாகியிருந்தாலும், ஒரு திட்டம் கூட செயல்படுத்தப்படவில்லை. 1964 முதல் 1968 வரை இலங்கையில் பணியாற்றிய உலக உணவு நிறுவனத்தின் விவசாயப் பொருளாதார வல்லுநர் கலாநிதி பன்சில், தனது Ceylon Agriculture: A perspective 
என்ற தனது நூலில் இந்த முரண்பாட்டை இவ்வாறு எடுத்துரைத்தார்:

“நாட்டின் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கான ஒரு முறையான ஒருங்கிணைந்த திட்டத்தை உருவாக்க, குறிப்பாக செயல்படுத்த, இதுவரை எந்த தீவிர முயற்சியும் எடுக்கப்படவில்லை. 1959இல் தொடங்கப்பட்ட பத்தாண்டுத் திட்டம் கைவிடப்பட்டது, அதன் வாரிசான குறுகிய கால அமலாக்கத் திட்டம் (1962-64) ஒருபோதும் செயல்படுத்தப்படவில்லை. முந்தைய அரசாங்கம் பதவியில் இருந்து நீக்கப்பட்டபோது, அடுத்தடுத்து வந்த ஒரு வருடத் திட்டம் (1964-65) கூட அலமாரியில் தூங்கியது. இதுவரை வெளியிடப்பட்ட அனைத்து திட்டங்களும் ஏதோ ஒரு வகையில், அதிகாரத்தில் உள்ள ஒரு அரசியல் கட்சியுடன் தொடர்புடைய சில தனிப்பட்ட அமைச்சர்களின் ஆர்வத்தின் விளைவாகும், துரதிர்ஷ்டவசமாக, அதிகாரம் அகற்றப்பட்ட பின்னர், உடனடியாக, குறித்த திட்டம் பின்னணிக்குத் தள்ளப்பட்டது.”

நன்கறியப்பட்ட சுவீடன் நாட்டுப் பொருளியலாளரான குன்னர் மிட்ரால் தனது  Asian Drama: An Inquiry into the Poverty of Nations என்ற தனது நூலில் இவ்வாறு எழுதுகிறார்.
“திட்டமிடல் இருக்க வேண்டும் என்ற கருத்து, நிச்சயமாக, பொதுவாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது, ஆனால் அது முக்கியமாக அரசியல் விளையாட்டில் எதிரிகளை எதிர்கொள்வதற்கே பயன்படுத்தப்பட்டது. பல்வேறு அரசாங்கங்களால் வகுக்கப்பட்ட பல்வேறு வளர்ச்சித் திட்டங்கள் ‘காகிதத் திட்டங்களாக’வே உள்ளன,

அவற்றை மீண்டும் கூறுவதில் ஒரே பொருத்தம் என்னவென்றால், இந்த அரசாங்கங்கள் வெவ்வேறு காலங்களில் அவற்றை உணர்ந்த சிந்தனை, முன்னுரிமைகள் மற்றும் பொருளாதார திசைகளைக் காண்பிப்பதாகும். திட்டமிட்ட பொருளாதார வளர்ச்சியின் போக்கில் எந்த நேரத்திலும் முன்னேறாத ஒரே வளரும் நாடாக இலங்கை உள்ளது.”

சுதந்திரத்திற்கு முன்பே நாட்டில் ‘காகித திட்டமிடல்’ தொடங்கியது. பல்வேறு அமைச்சசுக்களின் முதலீட்டுத் திட்டங்களின் கலவையான 1946ஆம் ஆண்டின் போருக்குப் பிந்தைய அபிவிருத்தித் திட்டங்கள், அபிவிருத்தித் திட்டமிடலின் தொடக்கத்தைக் குறிக்கின்றன. இதனை எழுதியவர்கள் இந்த திட்டங்களை ‘தனிப்பட்ட மேம்பாட்டுத் திட்டங்களுக்கு ஏற்ப  பொருத்தப்படக்கூடிய ஒரு அண்ணளவான சுருக்கம்” என்று இதனை விவரித்தனர்.

‘வடிவமைக்கப்பட்ட நடவடிக்கை மூலம் வாழ்க்கைத் தரத்தை உயர்த்துவது, முழு வேலைவாய்ப்பைப் பராமரிப்பது மற்றும் மக்களுக்கு முழுமையான வாழ்க்கையை நடத்துவதற்கான வாய்ப்புகளை வழங்குவது என்பன இதன் பிரதான இலக்குகள்’ என்று அவர்கள் சொன்னார்கள். இந்த இலக்குகளை அடைவதற்கான முதன்மை முறை ‘நமது பிரதான உணவை முடிந்தவரை உள்ளூரில் உற்பத்தி செய்வதாகும்”.

இவ்வாறு, உலர் மண்டலத்தில் புதிய நிலங்களைத் திறப்பதன் மூலம் விவசாயத்திற்கு உட்பட்ட பரப்பளவை விரிவுபடுத்துவதை இந்த திட்டங்கள் வலியுறுத்தின. விவசாய மற்றும் நில அமைச்சு ரூ.420 மில்லியனை (மொத்தம் ரூ.1,379 மில்லியனில்) ஒதுக்கியது. தொழில் மயமாக்கல் புறக்கணிக்கப்பட்டது.

அடுத்தது 1953ஆம் ஆண்டு நிறுவப்பட்ட பொருளாதார திட்டமிடல் செயலகத்தால் தயாரிக்கப்பட்ட ஆறு ஆண்டு முதலீட்டுத் திட்டம் (1954-60). இது அமைச்சரவையின் பொருளாதாரக் குழுவின் மேற்பார்வையில் அமைக்கப்பட்டது. இது உண்மையில் அரசாங்க முதலீடுகளை உள்ளடக்கிய ஒரு பகுதித் திட்டமே தவிர, முழுமையான தேசியத் திட்டம் அல்ல.

இதுவும் ஆளும் ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் நலன்களின் முன்னுரிமைகளை நிலைநிறுத்தியது. விவசாயத் துறையில், முதன்மை நோக்கம் நிலப்பரப்பை விரிவுபடுத்துவதாக இருந்தபோதிலும், ஏற்கெனவே உள்ள விவசாயம் செய்யப்பட்ட பகுதியின் அதிகரித்த உற்பத்தித்திறன் முதன்முறையாக அங்கீகரிக்கப்பட்டது. ஆனால், இந்த அங்கீகாரம் அதற்கு ஒதுக்கப்பட்ட மிகக் குறைந்த நிதியால் மறுக்கப்பட்டது.

ஒட்டுமொத்த விவசாயத்திற்கும் ரூ.923 மில்லியன் (மொத்தத்தில் 36%) வழங்கப்பட்டது. தொழில் மயமாக்கல் தொடர்பான அரசாங்கத்தின் கொள்கை கிட்டத்தட்ட இல்லாதது. ஏனெனில், இந்த ஆறு ஆண்டு முதலீட்டுத் திட்டம், அதன் முன்னோடிகளைப் போலவே, ஒருபோதும் செயல்படுத்தப்படவில்லை.

எனவே, சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய ஆரம்பகால ஐ.தே.க. அரசாங்கங்கள், நாடு பெற்ற ஏற்றுமதிப் பொருளாதாரத்தின் பாதிப்பைப் புரிந்துகொள்ளத் தவறிவிட்டன என்றும், கொலனித்துவப் பொருளாதாரத்தை அதன் அனைத்து ஏற்றத்தாழ்வுகள் மற்றும் தேக்கநிலையுடன் நிலைநிறுத்துவதில் திருப்தி அடைந்தன

என்றும் முடிவு செய்வது மிகையாகாது. ஐ.தே.க. அரசாங்கங்கள் இறக்குமதி மாற்று உத்தியின் முதல் கட்டத்தைக் கூட ஏற்றுக்கொள்ளத் தவறிவிட்டன. அவர்களின் ஒரே கவனம் வறண்ட மண்டல கொலனித்துவத்தின் மூலம் விவசாயம் செய்யப்படும் பகுதியை விரிவுபடுத்துவதாகும். இதற்குப் பின்னால் மறைமுகமாக இனத்துவ நலன்களும் இருந்தன. நாட்டின் உயிர்வாழ்வின் நங்கூரமாக இருந்த தோட்ட விவசாயத் துறையை வலுப்படுத்தவும் பன்முகப்படுத்தவும் எந்த  கொள்கையும் உருவாக்கப்படவில்லை.

தொழில் மயமாக்கல் ஐ.தே.க. அரசாங்கங்களுக்கு ஒரு வெறுப்பூட்டும் செயலாக இருந்தது. உண்மையில், அது வேண்டுமென்றே அவமதிக்கப்பட்டது, மேலும் அறுபதுகள் மற்றும் எழுபதுகளில் வர்த்தக விதிமுறைகள் மோசமடையத் தொடங்கியபோது, அதன் அரசாங்கங்களின் அறியாமை மற்றும் மெத்தனத்திற்கு நாடு மிகப்பெரிய விலையைச் செலுத்த வேண்டியிருந்தது.