இந்திய பசுபிக் பிராந்தியத்தில் இந்தியா

- ஜனகன் முத்துக்குமார்

இந்திய-பசிபிக் 21ஆம் நூற்றாண்டில் ஒரு புதிய மூலோபாய அரங்கமாக உருவெடுத்துள்ளது. இப்புவிசார் அரசியல் கட்டமைப்பில், இந்தியா ஒரு முக்கிய இடத்தைப் பிடித்துள்ளது. மேலும் இது பாரம்பரிய தெற்காசிய பிராந்தியத்திற்கு அப்பால் தனது சக்தியையும் செல்வாக்கையும் வெளிப்படுத்த ஒரு தளத்தை இந்தியாவுக்கு வழங்கியுள்ளது. தவிரவும், சர்வதேச சக்திக் கட்டமைப்பில் இந்தியா ஏணியில் மேலே செல்ல இது வெகுவாகவே உதவுகிறது. இது இந்தியப் பொருளாதாரத்தை கிழக்கு ஆசிய பொருளாதார இயக்கவியலுடன் ஒருங்கிணைப்பதற்காக பனிப்போருக்குப் பிந்தைய சகாப்தத்தின் ஆரம்ப ஆண்டுகளில் தொடங்கப்பட்ட இந்தியாவின் லுக்-ஈஸ்ட் கொள்கையின் இயல்பான நீட்டிப்பாகும். இதன் பிரதிபலிப்பிலேயே சமீபத்தில் இது பிற வல்லரசு நாடுகளுடன் இந்தியாவின் தொடர்பு வலுப்படுத்தப்படுவதுடன் அது பிராந்தியத்தில் இந்தியாவுடன் அண்மித்த கொள்கைகளை ஜனநாயக நாடுகள் மேற்கொள்ள வழிகோலியுள்ளது.

மறுவாராக சொல்லப்போனால், இந்தியா இப்போது இந்திய - பசுபிக் பிராந்தியத்தின் அனைத்து பிராந்திய பாதுகாப்பு வழிமுறைகளிலும் ஒரு முதல் தர - தவிர்க்கமுடியாத உறுப்பினராக உள்ளது. பிராந்திய நாடுகளின் அணுகுமுறையில் இந்தியாவின் தாக்கம் எல்லா விடயங்களிலும் ஊடுருவியுள்ளதுடன், இது பிராந்திய மட்டத்தில் ஒரு பெரிய மாற்றமாக உள்ளது. ஏனெனில் கடந்த காலத்தில் இந்தியா, ஆசிய-பசிபிக் கட்டுமானத்திலிருந்து வெகுவாகவே விலக்கப்பட்டிருந்தது என்பதுடன் மேலும் அது, அரசியல் மற்றும் பொருளாதார ரீதியாக இந்திய - பசுபிக் பிராந்தியத்தின் ஒரு பகுதியாக கருதப்படவில்லை.

இந்திய-பசிபிக் கட்டமைப்பை இந்தியா - அதன் மூலோபாய விருத்தி மற்றும் அதன் பிராந்திய நலன்களை, ஐக்கிய அமெரிக்கா அதன் மய்யத்தை விரிவுபடுத்துவதற்கான மேற்கொள்ளும் ஒரு முன்முயற்சி மற்றும் அதன் பாரம்பரிய கூட்டணி முறைக்கு அப்பால் ஐக்கிய அமெரிக்காவின் தலைமையின் கீழ் இந்தியாவை புதிய பாதுகாப்பு கட்டமைப்புக்குள் கொண்டுவருவதற்கு எதிர்பார்க்கும் கொள்கைக்கு அமைவான ஒரு ஏற்பாடாகவே விருத்திசெய்கின்றது. இதன் காரணமாகவே, இந்திய-பசிபிக் கட்டுமானத்தின் அடிப்படையை உருவாக்கிய இந்திய-ஜப்பான் மூலோபாய ஒத்துழைப்பின் வளர்ச்சியை ஐக்கிய அமெரிக்கா உற்சாகமாக ஆதரித்துள்ளது. இது பசிபிக் லிட்டோரல் நாடுகளுடன் இந்தியாவின் மூலோபாய ஈடுபாட்டை அதிகரித்து, பிராந்தியத்தில் பாதுகாப்பு பிரச்சினைகள் குறித்த இந்தியாவின் சுயவிவரத்தை மேம்படுத்துகிறது. பிராந்தியத்தில் அமைதி மற்றும் ஸ்திரத்தன்மையைப் பாதுகாக்க முக்கிய சக்திகள் அதிக பொறுப்பை ஏற்றுக்கொள்கின்றன என்ற கருத்தின் உச்சம் தான் நாற்புற பாதுகாப்பு உரையாடல் பொறிமுறையை உருவாக்கவும் காரணமாக இருந்தது.

இந்திய-பசிபிக் கட்டுமானத்தில் இந்தியாவின் ஆர்வத்துக்கு ஒரு முக்கிய காரணம், இந்தியப் பெருங்கடல் பிராந்தியத்தில் மற்ற நாடுகள் இந்தியாவுக்கு வழங்கிய முக்கிய பங்கு - அதாவது, பிற முக்கிய சக்திகளின் இத்தகைய அங்கிகாரம் பெரிய சர்வதேச வல்லரசு கட்டமைப்பில் இந்தியாவின் நிலையைத் தீர்மானிப்பதில் ஒரு முக்கிய குறிகாட்டியாகும். அதேநேரத்தில், ஐக்கிய அமெரிக்காவுடன் கூட்டுறவு கொள்வது, குறிப்பாக இந்திய-பசிபிக் கட்டமைப்பில், அதன் பாரம்பரிய போட்டியாளர்களான பாகிஸ்தான் மற்றும் சீனா போன்றவற்றிலிருந்து வெளிப்படும் சவால்களை எதிர்கொள்ள தேவையான மேம்பட்ட பாதுகாப்பு தொழில்நுட்பத்தைப் பெற இது உதவும் என்று இந்தியா நம்புகிறது. எது எவ்வாறாகஇருப்பினும், நாற்புற பாதுகாப்பு உரையாடலை வலுப்படுத்துவதற்கும், இந்திய-பசிபிக் கட்டமைப்பை ஒரு நன்மை பயக்கும் புவிசார் அரசியல் கோளமாகக் கருதுவதற்கும் இந்தியாவின் உற்சாகம் குறைந்து வருகிறது. மாறாக, இந்தியாவின் இந்திய-பசிபிக் மூலோபாயம் இப்போது இந்தியப் பெருங்கடலின் மேற்குப் பகுதியை மையமாகக் கொண்டுள்ளது.

இந்த அணுகுமுறை மாற்றத்திற்கு மூன்று முக்கிய காரணங்கள் உள்ளன என கூறுகிறார் இந்திய வான்படை ஆய்வாளர், ஜோஷி போல்: முதலாவதாக, இந்தியாவைப் பொறுத்தவரை, தற்போதுள்ள இந்திய-பசிபிக் பாதுகாப்புச் சிக்கல்கள். இலவச மற்றும் திறந்த இந்திய-பசிபிக் கருத்தின் அடிப்படை நோக்கம் இந்திய-பசிபிக் பகுதியில் விதிகளை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒழுங்கைப் பாதுகாப்பதாகும். ஆனால் இது கூட்டணி மற்றும் கட்டுப்பாட்டு உத்திகளுடன் பிரிக்கமுடியாத வகையில் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. இக்கூட்டணியில் நேரடியாக அங்கம் வகிக்க இந்தியா ஒருபோதும் விரும்பவில்லை. அது இந்தியாவின் பாதுகாப்பு மற்றும் தேசிய விருப்பை வெளிவிவகார விடயங்களில் புறந்தள்ளும் என்றே இந்தியா கருதுகின்றது. இரண்டாவதாக, இந்தியாவைப் பொறுத்தவரை, தற்போதுள்ள இந்திய-பசிபிக் கட்டுமானமானது பிராந்திய ஆதிக்கத்துக்கான சீன- ஐக்கிய அமெரிக்க போட்டிகளால் வகைப்படுத்தப்படுகிறது. இப்போட்டியில் சிக்கிக்கொள்ள இந்தியா விரும்பவில்லை - குறிப்பாக குறித்த இக்கட்டுமானம் சீனாவுக்கு எதிரானதாக கருதப்படுவதை இந்தியா விரும்பவில்லை, ஏனெனில் இந்த கட்டுமானம் சீன எதிர்ப்பு பொறிமுறையாக வெளிப்படுத்தப்படுவது தேவையில்லாது இந்திய சீன முறுகல் நிலைக்கு வழிவகுக்கும் என்று இந்தியா அச்சம் கொள்கின்றது. அதிகாரபூர்வமாக, இந்தியப் பெருங்கடலில் சீனாவின் அதிகரித்துவரும் கடற்படை நடவடிக்கைகள் இந்தியாவுக்கு எதிரானது என்றும் ஒருபோதும் இந்தியா கருதவில்லை. இதற்கு அத்தாட்சியாகவே, இந்தியாவின் புதிதாக நியமிக்கப்பட்ட முதல் பாதுகாப்புப் படைத் தளபதி ஜெனரல் பிபின் ராவத், இந்தியப் பெருங்கடல் பிராந்தியத்தில் சீனாவின் அதிகரித்துவரும் கடற்படை இருப்பு இந்தியாவுக்கு எதிரானது அல்ல, ஆனால் இப்பகுதியில் சீனாவின் நியாயமான பாதுகாப்பு தொடர்பான ஆர்வத்தின் வெளிப்பாடாகும் என கூறியிருந்தமை குறிப்பிடத்தக்கது.

இந்திய-பசுபிக் பிராந்தியத்தில் தனது செல்வாக்கை நிலை நிறுத்துவதில் இந்தியா, ஐக்கிய அமெரிக்கா மற்றும் சீனா ஆகிய இரண்டு நாடுகளுடனும் இணக்கமான வெளிவிவகார நகர்வுகளில் ஈடுபடுகிறது. ஆனால், சீனாவுடன் ஒப்பிடுகையில் இந்திய-பசிபிக் பகுதியில் ஐக்கிய அமெரிக்கா மிகவும் சக்திவாய்ந்த நாடாக இருக்கும் என்று இந்தியா எதிர்பார்க்கிறது. இதேபோல், இந்தியப் பெருங்கடல் மற்றும் பசிபிக் இரண்டிலும் அதன் பாதுகாப்பு நலன்களை நிர்வகிக்க இந்தியாவின் கடற்படைத் திறன் போதுமானதாக இல்லை. ஆசியான் தலைமையின் கீழ் தற்போதுள்ள பலதரப்பு பொறிமுறையானது, ஐக்கிய அமெரிக்க முன்னோடி சக்தியால் ஆதரிக்கப்படுகிறது. மூன்றாவதாக, மூலோபாய ரீதியாக, தற்போதுள்ள இந்திய-பசிபிக் இந்தியப் பெருங்கடல் மற்றும் மேற்கு பசிபிக் பகுதியின் கிழக்குப் பகுதியை உள்ளடக்கியதாகும். ஆனால் இந்தியா அதை உள்ளடக்கியதாகவும், அமெரிக்காவின் கடற்கரையிலிருந்து ஆபிரிக்க கடற்கரை வரை இந்திய - பசுபிக் பிராந்தியம் விரிவடைவதாகவும் கருதுகிறது - இதை 'நீட்டிக்கப்பட்ட இந்தோ-பசிபிக்' என்று அழைக்கவும், இதில் ரஷ்யா, பசிபிக் கிழக்கு கடற்கரை, மேற்கு ஆசியா மற்றும் ஆபபிரிக்க கடலோர நாடுகள் அடங்கப்படும் என்பதே இந்தியாவின் நிலைப்பாடு. இது இந்தியாவின் பாரம்பரிய பாதுகாப்பு கூட்டாளர் ரஷ்யாவை கட்டமைப்புக்குள் கொண்டுவரும் என்பதுடன், அந்நிலை மேலும் சீனாவின் கவலைகளை அகற்றக்கூடும் என்றே இந்தியா கருதுகின்றது.

இந்நிலையிலேயே, இந்தியா அண்மையில் ஐரோப்பிய ஒன்றிய நாடுகளை - குறிப்பாக, பிரான்ஸ் மற்றும் ஜேர்மனி என்பன குறித்த பிராந்திய கட்டுமானத்தில் ஒரு பங்காளராக அமையவேண்டும் என்ற விருப்பை வெளியிடுகின்றது. இதன் மூலம், இந்தியா ஒரு சர்வதேச பிராந்தியத்தை இந்திய- பசுபிக்கில் கட்டியெழுப்ப முடியும் என்றும், அதன் தலைமைத்துவத்தை பிற வல்லரசுகளை முரண்பாடாமல் தான் தொடர்ச்சியாக பேண முடியும் என்றும் கருதுகின்றது. இது வளர்ந்துவரும் இந்தியா, சர்வதேச மட்டத்தில் தன்னை ஒரு வெளிவிவகார விவகாரங்களில் தவிர்க்கமுடியாத ஒரு தலைமையாக வருவிப்பதற்கு ஒரு செயலப்பாடாகவே பார்க்கப்பட வேண்டியதாகும்.