அதிகாரம் குறித்த குறிப்புகள் - 2

தெ.ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ

 ர் முடிவடைந்தவுடன், மே 2009க்கு முன்னர் அரசியல் வாழ்வில் இருந்த அச்சம், அச்சுறுத்தல் மற்றும் பழிவாங்கும் சூழ்நிலையில் தளர்வு ஏற்பட்டுள்ளது. இருப்பினும், இராணுவ மயமாக்கலைக் குறைத்து சிவில் நிர்வாக ஆட்சிமுறைக்கு மீள்வதென்பது ஆளும் கட்சி அல்லது எதிர்க்கட்சியின் உடனடி நிகழ்ச்சி நிரலின் ஒரு பகுதியாக இருக்கவில்லை. 

விதியின் ஓர் அசாதாரண திருப்பமாக, ஜனவரி 2010இல் திட்டமிடப்பட்ட ஜனாதிபதித் தேர்தலுக்கான எதிர்க்கட்சியின் வேட்பாளர், கடந்த மூன்று ஆண்டுகளாகக் கிளர்ச்சிக்கு எதிரான போரை உண்மையில் வழிநடத்திய இலங்கை இராணுவத்தின் முன்னாள் தளபதி ஆக இருந்தார். 
இலங்கையின் இன உள்நாட்டுப் போரின் அரசியல் செலவு-பயன் பகுப்பாய்வில், இறுதியில் இழப்பவர்கள் இலங்கைத் தமிழர்கள். ‘தேசிய சுயநிர்ணயம்’ என புரிந்து கொள்ளப்பட்ட ஆயுதப் போராட்டத்தின் முப்பது வருடங்களின் பின்னர், அவர்களுக்குக் கிடைத்ததெல்லாம் முட்கம்பிகளால் சூழப்பட்ட திறந்த சிறை முகாம்களுக்குள் இடம்பெயர்ந்தவர்களின் அந்தஸ்துதான். 

இலங்கையில் இனங்களுக்கிடையிலான சமத்துவம், நீதி மற்றும் நம்பிக்கை ஆகியவற்றின் மதிப்புகளை அரசியல் விவாதம் மற்றும் கலாசாரத்தில் மீண்டும் அறிமுகப்படுத்துவதற்கு பாரிய முயற்சி தேவைப்படும். போர் முடிந்து 

15 ஆண்டுகள் நிறைவடைந்துள்ள நிலையிலும் அது சாத்தியமாகவில்லை என்பது வருத்தத்திற்குரிய உண்மை.

விடுதலைப் புலிகள் அரசுடனான இராணுவ மோதலின் விளைவுகளால், பல தமிழ் மற்றும் முஸ்லிம் அரசியல் தலைவர்கள் சிங்கள அரசியல் தலைமைகளுடன் கூட்டு ஒத்துழைக்கும் அரசியலை தங்களுக்குக் கிடைக்கக்கூடிய மிகவும் விவேகமான விருப்பமாக ஏற்றுக்கொண்டுள்ளனர்.

சிங்கள மற்றும் தமிழ் தேசியவாத திட்டங்களோடு அரசியலின் தீவிர துருவ முனைப்பு இலங்கையில் எந்தவொரு குறிப்பிடத்தக்க அரசியல் சீர்திருத்தத்தையும் தடுக்கும் என்ற உண்மையை அவர்கள் நன்கு அறிவார்கள்.

எனவே, சமத்துவம் மற்றும் பிராந்திய சுயாட்சியின் அடிப்படையிலான சிறுபான்மை உரிமைகளுக்கான வேட்கை புலிகள் அல்லாத தமிழ் கட்சிகளின் அரசியலிலும், மலையக, தமிழ் மற்றும் முஸ்லிம் சமூகங்களின் அரசியல் கட்சிகளிலும் இப்போது இரண்டாம் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளது. 

கட்சித் தலைவர்களுக்கு இலாபகரமான அமைச்சரவை பதவிகளைப் பெறுதல் மற்றும் பிராந்திய பொருளாதார மேம்பாடு போன்ற வடிவங்களில் மத்திய அரசாங்கத்தில் அதிகாரப் பகிர்வுக்கு முக்கியத்துவத்தை வேண்டிநிற்கும் நிலையே இன்று உள்ளது.

 வன்முறையான உள்நாட்டுப் போரின் முடிவும், விடுதலைப் புலிகளின் வியத்தகு அழிவும் இலங்கையில் குறிப்பிடத்தக்க அரசியல் சமநிலையற்ற நிலையை உருவாக்கியுள்ளது.
விடுதலைப் புலிகளின் அழிவுடன், தேசிய அளவிலான மோதலில்தான் அதிகார மாற்றம் உடனடியாகக் காணக்கூடியதாக உள்ளது. 1980களின் நடுப்பகுதியிலிருந்து கூட, தமிழ்ப் போராளிகள் கணக்கிடுவதற்கு ஒரு வலுவான சக்தியாக இருந்தனர். 

இதன் பொருள், தமிழர் கோரிக்கையை தேசிய மற்றும் சர்வதேச நிகழ்ச்சி நிரலில் கட்டாயப்படுத்தக்கூடிய குரல் எழுப்பும் மற்றும் இராணுவ ரீதியாக வலிமையான வெற்றியாளர்களைக் கொண்டிருந்தது. எவ்வாறாயினும், அவர்களின் வன்முறை நடத்தை இலங்கை அரசின் எதிர் வன்முறையைத் தூண்டியது மற்றும் அவர்களின் கோரிக்கைகளுக்கு அடிபணியத் தயங்கியது. 

ஆயினும் கூட, 1990களின் நடுப்பகுதியில் இலங்கை அரசாங்கத்துடனான சமாதான பேச்சுவார்த்தைகளிலும் 2002இல் நோர்வேயின் அனுசரணையுடன் ஆரம்பிக்கப்பட்ட பேச்சுவார்த்தைகளிலும் விடுதலைப் புலிகளுக்கு முதன்மையான இடம் கிடைத்தது. அரசாங்கத்திற்கும் விடுதலைப் புலிகளுக்கும் இடையிலான ‘சமநிலை’ முக்கியமானது.

2002இல் புலிகள் சமாதான முன்னெடுப்பில் இணைந்தனர். அரசாங்கம் பொருளாதாரப் பிரச்சினைகளால் பாதிக்கப்பட்டிருந்த நேரத்தில் புலிகளின் இராணுவ முட்டுக்கட்டையும் ஒப்பீட்டளவில் வலுவான நிலையும், பெப்ரவரி 2002 போர்நிறுத்த உடன்படிக்கைக்கு வழிவகுத்தது, இது புலிகளின் பிரதேசத்தின் மீதான கட்டுப்பாட்டை அங்கீகரித்து அவர்களின் சட்டப்பூர்வமானது தமிழ் மக்களின் பிரதிநிதி என்ற பாத்திரத்தை வழங்கியது.

நோர்வேயினால் வசதிப்படுத்தப்பட்ட எளிமைப்படுத்தப்பட்ட சமாதான முன்னெடுப்புகளின் முறிவு, அதிகார உறவுகளில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களால் வேறு திசைகளிற்கு நகர்ந்தது. விடுதலைப் புலிகளுக்குள் ஏற்பட்ட பிளவு, அதன் கிழக்குத் தளபதி கேணல் கருணா இயக்கத்திலிருந்து வெளியேறி, பின்னர் அரசாங்கத்தில் இணைந்தார். 

கருணாவுக்கும் அரசாங்கத்துக்கும் இடையில் நெருங்கிய தொடர்பை ஏற்படுத்த இந்த சமாதான பேச்சுக்கள் வழிவகுத்திருக்கலாம். கிழக்கில் விடுதலைப் புலிகள் முக்கியமான இராணுவ பலத்தை இழந்ததுடன், பேச்சுவார்த்தை முறிவுக்கும், போர்நிறுத்தத்தை முடிவுக்குக் கொண்டு வருவதற்கும் விடுதலைப் புலிகளே காரணம் என்ற சர்வதேசத்தின் கண்ணோட்டம் இலங்கை அரச படைகளின் இராணுவ முன்னேற்றங்களுக்குக் களத்தைத் தயார் செய்தது. படிப்படியாகப் புலிகளின் கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசத்தை மீளப் பெற்ற அரசாங்கம் இறுதியாகப் புலிகளின் தலைவரைக் கொன்று போரில் வெற்றி பெற்றதாக அறிவித்தது.

தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் தோல்வியானது அதிகாரப் பகிர்வு மற்றும் அரசியலமைப்பு சீர்திருத்தங்களுக்கான தமிழர் கோரிக்கைகளை நிகழ்ச்சி நிரலில் கீழே தள்ளியுள்ளது, ஏனெனில், தமிழர்களுக்கு வலுவான மற்றும் நம்பகமான பிரதிநிதிகள் இல்லை.

போருக்குப் பின்னர் அரசியல் ரீதியாக மேலாதிக்கப் பேச்சு இலங்கை என்பது பல கலாசார சமூகமாக இருந்தது, ஆனால் எண்ணிக்கையில் பெரும்பான்மையாக உள்ள சிங்களவர்கள் இயல்பாகவே ஆதிக்கம் செலுத்துகிறார்கள். எந்தவொரு வலுவான அரங்காடிகளாலும் இந்த உரையாடலைத் தீவிரமாகச் சவால் செய்ய முடியவில்லை. 
எவ்வாறாயினும், இலங்கையில் விடுதலைப் புலிகள் காட்சியிலிருந்து வெளியேறிய நிலையில், சிங்களவர்கள் ஆதிக்கம் செலுத்தும் அரசுக்கு எதிரான எதிர்ப்புக்கள் புலம்பெயர்ந்த தமிழ் மக்களிடமிருந்து வந்துள்ளன - இதற்கு முன்னர் புலிகளுக்கு பெரும் நிதியளித்தவர்கள். 

புலம்பெயர் அமைப்புக்கள் தமிழீழ விடுதலைக்கான போராட்டத்தைத் தொடரப் போவதாக உறுதியளித்தன, ஆனால் விடுதலைப் புலிகள் அனைத்தையும் ஆதிக்கம் செலுத்தும் மற்றும் ஒன்றிணைக்கும் சக்தியாக இல்லாததால், புலம்பெயர் நாடுகளில் அதிகாரத்திற்கான போராட்டம் தொடங்கியது.

சுவாரஸ்யமாக, பகிரப்பட்ட எதிரியாக விடுதலைப் புலிகளுக்கு எதிராகத் திரட்டப்பட்ட போரின் வெற்றிப் பக்கத்தின் ஒற்றுமை நீண்ட காலம் நீடிக்கவில்லை. ஜனாதிபதி ராஜபக்‌ஷவிற்கும் இராணுவத் தளபதி சரத் பொன்சேகாவிற்கும் இடையிலான பிளவு, 2010 ஜனவரி ஜனாதிபதித் தேர்தலில் எதிர்க்கட்சி வேட்பாளராகப் போட்டியிடுவதற்குக் காரணமாக அமைந்தது. இதன் விளைவாகக் கடுமையான அதிகாரப் போட்டி ஏற்பட்டது. 

முரண்பாடாக, இரு சிங்கள ஜனாதிபதி வேட்பாளர்களும், சிங்கள தேசியவாத போக்கைப் பின்பற்றியவர்கள், தமிழர்களின் வாக்குகளில் தங்கியிருந்ததால், தமிழர்களின் கவலைகள் (எ.கா. இடம்பெயர்ந்தவர்களின் மீள்குடியேற்றம் மற்றும் நடமாட்டம் மீதான கட்டுப்பாடுகளை நீக்குதல்) தேர்தல் நேரத்தில் ஓரளவு உணர்திறனைக் காட்டினர். ஜனாதிபதி ராஜபக்‌ஷவின் வெற்றி, அவரது கைகளில் அதிகாரத்தை மேலும் உறுதிப்படுத்துவதற்கு வழி வகுத்தது. 

எவ்வாறாயினும், துருவப்படுத்தப்பட்ட தேர்தல் பிரச்சாரமும் தேர்தலுக்குப் பின்னரான பதற்றமான சூழ்நிலையும் இலங்கை சமூகத்தில் ஆழமான கட்சி அரசியல் பிளவுகளையும் எதிர்காலத்தில் இலங்கை அரசியலில் ஆதிக்கம் செலுத்தக்கூடிய மோதல்களையும் சுட்டிக்காட்டியது.

போரின் இறுதியிலும் போருக்குப் பிந்தைய காலகட்டத்தின் ஆரம்பத்திலும் இலங்கையில் நிலவும் அதிகாரப் போட்டிகள் உலக அதிகாரப் போராட்டங்களுடன் நெருக்கமாகப் பின்னிப் பிணைந்துள்ளன.

2002 சமாதான முன்னெடுப்புகள் இலங்கை அரசாங்கத்திற்கும் விடுதலைப் புலிகளுக்கும் இடையில் பேச்சுவார்த்தை மூலம் தீர்வு காணப்பட வேண்டும் என்ற முக்கிய சர்வதேச செயற்பாட்டாளர்களான அமெரிக்கா, ஐரோப்பிய ஒன்றியம், இந்தியா மற்றும் ஜப்பான் ஆகிய நாடுகளின் ஒருமித்த கருத்தினால் ஊக்குவிக்கப்பட்டது. 

மேலும், பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான உலகளாவிய யுத்தமானது, பயங்கரவாதத் தாக்குதல்களுக்குப் பதிலாக அமைதியான மோதலுக்குத் தீர்வு காண்பதற்குத் தமது விருப்பத்தைக் காட்டுவதற்கு விடுதலைப் புலிகளுக்கு ஊக்கமளித்தது. புலிகளின் பல போர்நிறுத்த மீறல்கள்,சிறுவர் ஆட்சேர்ப்பு மற்றும் அரசாங்கத்துடன் ஒத்துழைத்த தமிழர்களைப் படுகொலை செய்தல், அவர்களுக்கு ‘பயங்கரவாதிகள்’ என்ற உலகளாவிய பிம்பத்தைத் திறம்பட ஒதுக்கியது, மேலும் 2006இல் ஐரோப்பிய ஒன்றிய பயங்கரவாத அமைப்புகளின் பட்டியலில் சேர்க்கப்படுவதற்குப் பங்களித்தது. 

பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான உலகளாவிய போரின் ஒரு பகுதியாகப் புலிகளைத் தோற்கடிப்பதற்கான அதன் முயற்சிகளைச் சந்தைப்படுத்தக்கூடிய இலங்கை அரசாங்கத்தின் கைகளில் விளையாடியது.

போரின் இறுதிக் கட்டத்தில் பல மனித உரிமை மீறல்களுக்கு இலங்கையை மேற்கத்தியச் சக்திகள் விமர்சித்தாலும், அவற்றைத் தடுக்க திறம்படத் தலையிட முடியவில்லை, மற்ற சர்வதேச அரங்காடிகள் போருக்கு தங்கள் ஆதரவை வழங்கினர். இலங்கையில் செல்வாக்கு பெறுவதில் ஆசியச் சக்திகளின் ஆர்வ, சீனா,  பாகிஸ்தான், இந்தியா மற்றும் ஈரான் ஆகிய நாடுகளை இலங்கை அரசாங்கத்துடன் நெருக்கமான உறவுகளைத் தொடர வழிவகுத்தது - சில சமயங்களில் ஒன்றுக்கொன்று போட்டியாக. தேசிய அரசியல் அரங்கில், இந்த புதிய உலகளாவிய மற்றும் பிராந்திய யதார்த்தங்கள் இலங்கை அரசாங்கத்திற்கு மேற்கத்தியச் சக்திகளை ஏகாதிபத்தியவாதிகளாகக் கட்டமைக்க உதவியுள்ளன.

07.19.2024